Σκόρπια λόγια....

Δυσκολεύομαι να πιστέψω, οτι όταν όλοι αυτοί οι χαρτογιακάδες που κόπτονται να μας σώσουν, μιλάνε για απολύσεις και λένε διάφορα νούμερα κάθε φορά....2.000.....5.000....15.0000, καταλαβαίνουν οτι μιλάνε για ανθρώπινες ζωές....Εύκολο να λες ''απολύεσαι''...Το δύσκολο είναι να πεις ''προσλαμβάνεσαι''. Θα μου πει κάποιος, αντε και βρήκες μετά δουλειά...Τι μισθό θα έχεις...Ποια θα είναι τα δικαιωματά σου...

Δεν υπάρχει πλέον σχεδόν καμμιά οικογένεια που να γνωρίζω, που και οι δυο σύζυγοι να εχουν δουλειά.

Και ειναι εκείνη η στιγμή που νιώθεις θυμό και απογοήτευση μαζί. Ποιοί είναι αυτοί που στη πιο δημιουργική φάση της ζωής σου, αποφάσισαν να σε πετάξουν στη γωνία; Που σε έκαναν να αισθάνεσαι ανίκανος να προσφέρεις έστω λίγα πράγματα στην οικογένεια σου; Να σε θεωρούν τεμπέλη και οτι όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτά που απέκτησες στην ουσία τα έκανες με δανεικά...

Μέσα σ'όλα αυτά αναγκάζεσαι να επιβιώνεις σε πόλεις βρώμικες, αφιλόξενες, επικίνδυνες, σχεδόν απάνθρωπες...  Εκρηκτικό μίγμα, πράγματικα...Αισθάνεσαι οτι ο οδηγός του αυτοκινήτου που περιμένει κι αυτός στο φανάρι, θα κατέβει να σου ζητήσει το λόγο, επειδή έτυχε να συναντηθούν τα βλέματα σας...

Ζω όλα αυτά και σκέφτομαιι....Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη που μεγάλωσα κι αγάπησα; Εδω θα μεγαλώσει το παιδί μου; Θα κάτσω αμέτοχος και μοιρολατρικά θα αποδεχθώ οτι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα κι όσο πιο γρήγορα το μετουσιώσω ως σκέψη τόσο το καλύτερο...Να το παίζω ''Δον Κιχώτης'' -όπως μου είπε ένας φίλος- και να κυνηγάω ανεμόμυλους;

Θεωρώ οτι υπάρχουν πολλοί ''Δον Κιχώτες'' αναμεσά μας...Αν μπορέσουμε και συνειδητοποιήσουμε ότι στο χέρι μας είναι να καλυτερέψουμε τη (δύσκολη) καθημερινότητα μας, εκεί τουλάχιστον που περνάει απο το χέρι μας, πιστεύω ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά.

Σκέψεις, ενδεχόμενως χωρίς λογική σειρά, αλλά με σαφή λόγο ύπαρξης....