Ο Ludwig και ο σαλτιμπάγκος

Ο Ludwig είναι μια από τις δύο κιχλίδες (ψάρια των γλυκών νερών κυρίως των τροπικών χωρών) που έχω τη χαρά να φιλοξενώ στο ενυδρείο μου.... Γενικά, με το ζωικό βασίλειο έχω μια ιδιαίτερη σχέση...

Πως να ξεχάσω το αγαπημένο μου κοκεράκι, τον (επίσης) Ludwig, τον απίθανο χαμαιλέοντα που είχα βρει κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στην Κύπρο και ήταν μοναδική συντροφιά, τις δύο μου χελώνες - τον Andi και τον Jerry - που όταν ο δεύτερος είχε τυφλωθεί από μόλυνση είχα ορκιστεί ότι θα τον κάνω καλά. Το συναίσθημα που ένιωσα όταν δύο μήνες μετά από πολλές θεραπείες, τον κρατούσα στα χέρια μου και άνοιξε σιγά-σιγά τα μάτια του....Δεν υπάρχει αυτό, πίστεψε με....Και τώρα, τα τελευταία 4 χρόνια που έχω ένα ωραίο ενυδρείο...το αγχολυτικό μου. Έχω δει νέες μικροσκοπικές φάτσες να έρχονται στη ζωή και μέρα με τη μέρα να μεγαλώνουν και στον αντίποδα ψαράκια που τα είχα από μωρά, να αρωσταίνουν και τελικά να πεθαίνουν....That's life, θα μου πεις. Φυσικά....

Αυτή η σχέση μου με τα ζώα με βοήθησε να εξωτερικεύσω συναισθήματα και να κατανοήσω ότι η κάθε μορφή ζωής απαιτεί σεβασμό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. 

Ας επανέλθω στον Ludwig.... Τον τελευταίο καιρό, άρχισε να τρώει απ' ευθείας από το χέρι μου, έχοντας ξεπεράσει τις όποιες φοβίες είχε...Ο επόμενος στόχος μου είναι, να καταφέρω να τον κάνω να μην φεύγει όταν θέλω να τον χαϊδέψω. Έχει τους δικούς του κανόνες και τον σέβομαι. Έχει μάθει όμως (όπως και οι υπόλοιποι 9 κάτοικοι του ενυδρείου), ότι η μικρή κοινωνία τους έχει τους δικούς της ''νόμους'' και οφείλουν όλοι να τους ακολουθούν. Ο ένας δεν ενοχλεί τον άλλον, έχει τον χώρο του και ανεξάρτητα από το μέγεθος και το είδος του καθένα, έμαθαν με τον καιρό πως να συμβιώνουν αρμονικά μεταξύ τους.... Αυτά όσον αφορά τα ''κανονικά'' ζώα...

Πάμε τώρα, στους σαλτιμπάγκους που συναντούμε σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας...

Περπατούσα σήμερα το απόγευμα σε ένα (προσφάτως κατασκευασμένο) πεζοδρόμιο της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Ξαφνικά, από το σημείο που δεν υπήρχαν κολωνάκια , μόλις δυο μέτρα μπροστά μου ανεβαίνει ένα μαύρο Honda Civic 20ετίας, με φιμέ τζάμια, ζαντολάστιχα, φουγάρα και έναν αυστραλοπίθηκο που παρίστανε τον οδηγό.... Την ώρα που πάλευε να το στριμώξει στο πεζοδρόμιο, μη θέλοντας να αφήσει χώρο που να μπορεί να περάσει ούτε αμοιβάδα, του χτυπάω σιγά το τζάμι....Ακολουθεί ο διάλογος, με τον Oυρουκ-Χαϊ:

''Από που θα περάσω;;;;''

''Δεν χωράς;''

''Εσύ, πως το βλέπεις; Χωράω;''

Με βλέμμα που μόνο με το ένα μάτι μου έριξε 100-150 χριστοπαναγίες (στα ρώσικα-βουλγάρικα-γεωργιανά...κάτι τέτοιο τέλος πάντων), κάνει λίγο όπισθεν...

''Εντάξει, τώρα;''

''Κατάλαβες τι σου είπα; Πάρτο από εδώ...''

''Γιατί...; Χωράς τώρα....''

''Άνθρωπε (εντάξει, υπερβολές) μου....Πάρτο σου λέω από εδώ''

''Τι θες τώρα ρε συ....Αφού χωράς να περάσεις...''

''Όχι ρε...Δεν χωράω....Κι αν δεν το πάρεις θα καλέσω την Τροχαία''

''Στ' @ρχίδι@ μου'', απαντάει και πατάει εκνευρισμένος το γκάζι για να με φοβίσει....

Έδωσα τόπο στην οργή και δεν απάντησα...Την ώρα που ξεκινάω να φύγω, ακούω το σύρσιμο του κουβά του επάνω στον τοίχο (!!!!!) του κτιρίου.....Δεν το κρύβω...Γέλασα...

Ένα λεπτό αργότερα, καλούσα την Τροχαία.....

Συμπέρασμα..... Ο Ludwig και ο κάθε Ludwig, είτε σκύλος, είτε χαμαιλέοντας, είτε χελώνα, είτε ψάρι αργά ή γρήγορα (άλλες φορές λόγω νοημοσύνης, άλλες φορές λόγω ενστίκτου) θα μάθουν τα ''πρέπει'' και τα ''δεν''. Θα μάθουν να συμπεριφέρονται με κανόνες, και να έχουν ισχυρό το αίσθημα της κοινότητας.... Άσε που τα ζώα, δεν θα σου κάνουν ποτέ κακό..δεν θα σε κοροϊδέψουν...δεν θα σε εκμεταλλευτούν....

Στην άλλη όχθη, οι σαλτιμπάγκοι που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Που δεν μπορούν και δεν θέλουν να μάθουν. Που θα είναι πάντα εκεί να σου δυσκολεύουν τη ζωή, να ζούνε ως παράσιτα αγνοώντας την ύπαρξη σου....Μη σεβόμενοι ότι αγαπάς....Θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή σου, τη ζωή του παιδιού σου, της οικογένειας, των φίλων σου....

Ο σαλτιμπάγκος του πεζοδρομίου, δεν δίνει δεκάρα για εμένα...Γι' αυτό και μια ζωή θα τον έχω γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και θα κοιτάω κι εγώ από τη μεριά μου να του κάνω τη ζωή, δύσκολη. Ή αυτός ή εγώ!

υ.γ. Αγαπημένε μου Ludwig και υπόλοιπη κομπανία, να ξέρατε πόσο σας αγαπάω....

Κωνσταντίνος Πέγκος