Σουρεαλισμός με ολίγον...πασαλάκια

Πώς να φύγω τώρα από την κλινική;

Σήμερα ένας οδηγός κατέβαινε από το πεζοδρόμιο και εγώ ήμουν από πίσω του με το "πι" στο δρόμο. Τρόμαξα και έπεσα. Ευτυχώς δεν με πάτησε. "Δεν βλέπεις πού πας ρε γιαγιά; Με κοψοχόλιασες!", φώναξε εκνευρισμένος. Ντράπηκα λίγο, γιατί όντως δεν έβλεπα καλά με τον καταρράκτη μου. Έκανα βιαστικά στην άκρη. Μόνο ψιθύρισα "άνθρωποι δεν γίνεστε μερικοί...". 

Ανέβηκα την ανηφόρα από τον δρόμο, προσέχοντας μην ενοχλήσω ξανά κανέναν οδηγό. Όταν έφτασα σπίτι μου, κάθισα στο λάπτοπ που μου χάρισε ο βαφτισιμιός μου. Πήρα μιαν ανάσα και τα έγραψα στο Ακτιβ Θεσσαλονίκη, που με νοιώθουν τα παλικάρια. "Το και το έπαθα... Άνθρωποι δεν γινόμαστε."

Μετά πήρα στο Σκάιπ τον βαφτισιμιό μου. Μόλις με είδε:

"Καλημέρα νονά μου! Τι τρέχει; Είσαι γερή;" "Καλημέρα Γιαννάκη μου. Άσ'τα. Άνθρωποι δεν γινόμαστε. Το και το έπαθα... Εσύ κοτζάμ Δημαρχαίος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα;"

"Στις διαταγές σου νονά μου." Ο κυρ Γιάννης, αφού είδε και απόειδε ότι με τα πρόστιμα "δεν γινόμαστε άνθρωποι", αποφάσισε να μας βάλει πασαλάκια. Στο πεζοδρόμιο. Κάποιοι πεζοί μας ευχήθηκαν να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας, που περπάτησαν επιτέλους στο πεζοδρόμιο. Κάποιοι άλλοι μας καταράστηκαν να αρρωστήσουμε και να μην βρίσκουμε να παρκάρουμε απέναντι από την Κλινική... Μετά ήρθε το πρόβλημα με τα παρκαρισμένα και διπλό-παρκαρισμένα από τις δύο πλευρές του δρόμου, που τον μετέτρεπαν καθημερινά σε μονόδρομο ή απλά σε μπλοκαρισμένο δρόμο. Ο κυρ Γιάννης, αφού είδε και απόειδε ότι με τα πρόστιμα δεν γινόμαστε άνθρωποι, αποφάσισε να μας βάλει κι άλλα πολλά πασαλάκια. Στον δρόμο..... 

Κάποιοι σταυροκοπήθηκαν όταν για πρώτη φορά περάσανε χωρίς καθυστέρηση, βρισιές και απειλές. Αγαλλιάσανε. " Ποιος άγιος τον φώτισε τον Δήμαρχο;" Άλλοι, όταν είδαν ότι χάσανε τόσες θέσεις πάρκινγκ, βγάλανε αφρούς, πάθανε εγκεφαλικό. "#@%? !!, ¥®#@ !" Μερικοί βαθυστόχαστα ανέλυσαν.. -Βάλανε επικίνδυνα σιδερένια πασαλάκια στο πεζοδρόμιο.

- Στενέψανε τον δρόμο κατά 70 εκατοστά.

- Επιτέλους έχουμε και πεζοδρόμιο και δρόμο.

- Το αρχικό πρόβλημα της έλλειψης θέσεων στάθμευσης δεν αντιμετωπίστηκε και επιδεινώθηκε. Απλά κρύφτηκε πίσω από την ωραία σημερινή εικόνα. Διακόσια πασαλάκια για το καλό μας, μοιραία θα ενοχλήσουν, θα πονέσουν και λίγο.

- Μήπως αν βάζανε τα μισά, μόνο απέναντι από την κλινική, θα έμεναν και κάποιες κρίσιμες θέσεις πάρκινγκ και ο δρόμος θα περπατιόταν; Ήταν αυτή η βέλτιστη λύση; Μάλλον όχι. Όμως δεν θα μας βάζανε πασαλάκια, αν από μόνοι μας γινόμασταν άνθρωποι.

"Γιαννάκη, παιδί μου, μπράβο."

"Νονά μου, σ' ευχαριστώ. Τίποτα δεν έκανα.''

"Πώς τίποτα; Μια χαρά έγινε παιδί μου."

"Φτάνει η καλή σου κουβέντα νονά μου, γιατί τελικά κανείς άλλος δεν ευχαριστήθηκε. Ούτε κι εγώ ο ίδιος."

"Σου το' πα όταν βγήκες. Δεν θα' ναι όπως τα φαντάζεσαι. Ο Δήμαρχος είναι μόνο για τα παράπονα." "Θα περάσω να σε δω."

"Ναι Γιαννάκη μου. Θα έχεις χρόνο τώρα."

Κώστας Αλεξόπουλος