Όταν το ψιλικατζίδικο της κυρά-Μαρίας έγινε franchise....

Κάνοντας μια βόλτα, σε ένα μικρό δρομο πλησίον κεντρικής λεωφόρου της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) είναι εύκολο να καταλάβεις το τι αλλαγή έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες στην οικονομική-επαγγελματική-κοινωνική δομή στην Ελλάδα.

Σε σύνολο 25 καταστημάτων, μόλις τα 3 λειτουργούν (όπως λειτουργούν).

Και αντιλαμβάνομαι ότι η αιτία δεν είναι (μόνο) η κρίση που όλοι βιωνουμε τα τελευταία 4 χρόνια.

Η αρχή έγινε με την είσοδο των μεγάλων Super Markets (φαντάζομαι οι περισσότεροι θυμάστε το ''Continent'') και την παρακμή των συνοικιακών μικρών επιχειρήσεων.
Είχα τη τύχη να μεγαλώσω σε μια γειτονιά, σχεδόν στο κέντρο της πόλης (Δόξα) αλλά παράλληλα να έχω τη δυνατότητα να παίζω σε ρέματα, σε αλάνες, σε αυλές σπιτιών (ναι είχαμε -πολλά- τέτοια). Να έχουμε τον κυρ-Γιάννη τον ζαχαροπλάστη και το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής του κυρίου Φίλιππα. Τα ψιλικατζίδικα της κυρίας Αντιγόνης και της κυρά Μαρίας. Το καφενείο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το μπακάλικο του κυρ-Δημητρού κτλ.

Σήμερα, θεωρούμε ευκολία το να πάμε στο ''Carrefour'' και να γεμίσουμε το καρότσι με ένα σωρό πράγματα (που δεν είμαι και σίγουρος αν όλα αυτά τα χρειαζόμαστε), να πληρώσουμε το λογαριασμό του κινητού εκεί, να αγοράσουμε ψωμί και κρουασάν από εκεί και να πιούμε κι ένα καφέ στα γρήγορα πάλι εκεί....

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση στις αμερικάνικες ταινίες....Τα παρκιγνκ στα μεγάλα Malls και η κίνηση με τα ατέλειωτα αυτοκίνητα στους δρόμους (με τον αδερφό μου, αδειάζαμε τα εκατοντάδες αυτοκίνητακια μας στο πάτωμα, φτιάχναμε δρόμους και παίζαμε ''κίνηση''). Πλέον, πρέπει να είμαι ευχαριστημένος, μιας και τις δυο αυτές παιδικές μου ''φαντασιώσεις'' τις βιώνω καθημερινά.

Φυσικά, ας μη λησμονούμε ότι οι οικιστική ''ανάπτυξη'' που συντελέστηκε από τη δεκαετία του 1950, έγινε με κριτήριο αποκλειστικά το κέρδος και τον εύκολο πλουτισμό χωρίς καμμιά μέριμνα για το μέλλον. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτοκίνητα (2-3 σε κάθε οικογένεια), αλλά όχι και θέσεις στάθμευσης, μιας και ήταν προτιμότερο να κάνεις το ισόγειο επαγγελματικό χώρο (γιατί δεν ήθελες να έχεις ''αφεντικά'' στο κεφάλι σου) παρά χώρο στάθμευσης.

Επόμενο ήταν λοιπόν, να επιλέγεις το S/M που σου δίνει άπλετο χώρο να αφήσεις το αυτοκίνητο που με τόσο κόπο (και δόσεις) πήρες, παρά να κάνεις γύρους σε στενά ή ακόμα χειρότερα να...πληρώνεις σε πάρκιγνκ.

Και το γλυκό έδεσε με την αθρόα είσοδο μεταναστών από την Αλβανία και λίγο αργότερα με τους παλινοστούντες από την πρώην ΕΣΣΔ. Εννοώ, ότι καθώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν οικονομικές δυνατότητες, αναγκαστικά νοικιαζαν φθηνά σπίτια, μένοντας πολλοί μαζί. Σιγά-σιγά οι πολυκατοικίες που μεγαλώσαμε, έγιναν....παλιές που αυτό σήμαινε φθηνά ενοίκια και κατά συνέπεια προσιτά σε κάποιον με χαμηλό εισόδημα...Έτσι άλλαξε και ο κοινωνικός ιστός, αρκετές γειτονιές παρήκμασαν και σήμερα ψάχνουμε να βρούμε τι μας φταίει....

Τώρα θα μου πεις, ότι θυμάσαι χαίρεσαι.....

Μπορεί....Σκέψεις είναι, που απλά αντί να τις πω κάπου προτίμησα να τις γράψω.


*. Το κατάστημα στη φωτο 13, στα τέλη του '70 και αρχές του '80 ήταν αντιπροσωπεία μεγάλης εταιρείας ηλιακών θερμοσιφώνων. Τα τελευταία 10 χρόνια είναι ξενοίκιαστο.