Αν και συννεφιασμένη η Κυριακή σήμερα, εντούτοις φόρτωσα τον μικρό στη θέση του συνοδηγού (ναι περνάμε φάση προ-εφηβίας και αραιά και που, του επιτρέπω να κάθεται δίπλα μου) και είπαμε να πάμε μια μικρή βόλτα πριν κάνουμε την καθιερωμένη επίσκεψη στους παππούδες.....
Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος στη ζωή μου, που πραγματικά απολάμβανα τη βόλτα με το αυτοκίνητο...Είτε μόνος, είτε με παρέα....Έβαζα βενζίνη και όπου βγάλει.....Αυτά κάποτε.
Έρχομαι και πάλι στο σήμερα... Ξεκινήσαμε με τη καλύτερη των διαθέσεων και με διάθεση για κουβέντα....
Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι..... Part 1:
Οδός Κανάρη: Αφού ο μικρός κοιτούσε με ανοικτό το στόμα το απερίγραπτο μπάχαλο επάνω στα (αδιαπέραστα) πεζοδρόμια, βλέπω ένα αυτοκίνητο (εκεί στο νέο round about) σταματημένο στον δρόμο, επάνω σε διάβαση και μπροστά σε ράμπα...
Του κορνάρω και του λέω ότι εκεί που στέκεται εμποδίζει τη κυκλοφορία των αυτοκινήτων αλλά και των πεζών...Μου κάνει νόημα με το χέρι....’’Πάρε δρόμο’’, με ύφος μαστουρωμένου αρουραίου και με τη μαγκιά να ξεχειλίζει από τις κλειδαριές των πορτών του κουβά του. Του ξαναλέω, σε πιο έντονο ύφος ‘’Κατάλαβες τι σου λέω;;;;;; Πάρτο άνθρωπε μου, ενοχλείς’’.....Και ήρθε τότε η στιγμή που αισθάνθηκα αμήχανα....Μου κάνει ο υπάνθρωπος με νοήματα ‘’Σιωπή’’ (ξέρεις αυτό που βάζουμε τον δείκτη μπροστά στο στόμα) και μετά κάνει μια χειρονομία που ομολογώ δεν την περίμενα (ήταν και από τη πλευρά του μικρού και αυτό ήταν ακόμα πιο .....κακό)....Περιφέρει τον δείκτη 3-4 φορές μπροστά στο λαιμό του (ξέρεις, αυτό το θα σε...καθαρίσω...θα σε σφάξω)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο μικρός αγριεύτηκε και μου είπε να φύγουμε....Και αυτό έκανα, έχοντας στο πρόσωπο μια εντελώς χαζή έκφραση και με τα νεύρα να βαράνε κόκκινο, μπροστά στη καφρίλα που μόλις είχα δει....
Part 2: Κοντά στην Περραιβού
Αφού απόλαυσα την (μη) επανατοποθέτηση των αποτρεπτικών κολωνακίων, έφτασα σε έναν παράλληλο δρόμο. Στα δεξιά μου ο ταξιτζής έχει ‘’STOP’’, αλλά προφανώς μόνο εγώ το είδα.
Στάθηκα στη μέση του δρόμου και του φωνάζω ότι έχει ‘’STOP’’...Μου απαντάει: ‘’Άντε γ@$#*&υ,ρε...’’. Του ξαναλέω, ότι θα είχαμε συγκρουστεί εξαιτίας του...Μου απαντάει ξανά: ‘’¨Αντε ρε μ@λ@κ@ φύγε από τη μέση να περάσω’’. Ήθελα να τον χτυπήσω, δεν το κρύβω, αλλά ο μικρός πάλι μου είπε: ‘’Μπαμπά, πάμε να φύγουμε...Βλάκας είναι’’. Έφυγα, με τη σκέψη του τι θα γινόνταν αν ερχόνταν κατά πάνω μου και χτυπούσε τη πλευρά που καθόνταν το παιδί.....Ναι, έλεγα ‘’γαλλικά’’...
Part3: Γ. Λαμπράκη
Περιμένουμε στο φανάρι...Μπροστά μας ένα άλλο αυτοκίνητο και πιο μπροστά ένα μικρό φορτηγό με χαρτόνια για ανακύκλωση. Τον βλέπω λιγάκι ‘’ανήσυχο’’ τον μπροστινό αλλά σκεφτόμουν ότι...εντάξει, δεν μπορεί ρε φίλε...Ναι,ε;;;;;
Γκαζώνει, περνάει το φορτηγό που ήταν μπροστά του (όλα αυτά με το φανάρι ‘’κόκκινο’’) και καθώς φτάνει στη διασταύρωση κοντεύει να τρακάρει με άλλα 3 αυτοκίνητα που κινούνταν κανονικά....’’Μπαμπά το είδες;;;;;;;;;; Χαχαχαχαχα.....’’...
Ναι, Αντώνη...το είδα....δυστυχώς το είδα και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να σε προστατεύω απ’ όλα αυτά. Δεν εξαρτάται από εμένα, αν το βράδυ θα είμαστε όλοι σώοι στο σπίτι. Τι κι αν προσέχω στο δρόμο, τι κι αν σε συμβουλεύω.....
Φτάσαμε στους παππούδες και ο Αντώνης μονοπώλησε φυσικά το ενδιαφέρον τους...Σε μια στιγμή η μητέρα μου, ρώτησε: ‘’Κώστα, κάνατε βόλτα;’’.....Δεν πρόλαβα να απαντήσω και ο μικρός άρχισε την εξιστόρηση....
‘’Γιαγιά...παππού.....ήταν ένας μεθυσμένος και ο μπαμπάς.........’’
Τελικά, όντως το ‘’καλό’’ φαντάζει τόσο ουτοπικό μπροστά στο, σε υπερθετικό βαθμό, ‘’κακό’’ που βιώνουμε στη καθημερινότητα μας.
Κ.Π.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου