Ο δημόσιος χώρος ως ιδιωτικός

Τι μήνυμα περνάει σε ένα παιδί / έφηβο όταν η κατάληψη του δημόσιου χώρου του σχολείου του εκλαμβάνεται ως μέσον υποβολής αιτημάτων ή αντίστασης κι επανάστασης; Πώς μεθαύριο το παιδί αυτό, που θα ενηλικιωθεί και θα είναι πολίτης, δε θα αισθάνεται ως κεκτημένο δικαίωμά του την κατάληψη δημοσίου χώρου (πεζοδρομίου π.χ.) ώστε να παρκάρει το αυτοκίνητό του;



Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στάθηκαν: α. η κουβέντα περί της αίσθησης του δημοσίου χώρου που είχαμε οι ολίγοι (και καλοί) συμμετέχοντες στο κάλεσμα της Active Thessaloniki την προηγούμενη Τετάρτη 31/5 σε συνδυασμό με β. το επίκαιρο θέμα για την «καταδικαστική απόφαση μαθητών γυμνασίου σε 80 ώρες κοινωνικής εργασίας επειδή πρωτοστάτησαν σε κατάληψη του σχολείου τους» (1)



Δημόσιο είναι αυτό που ανήκει σε όλους. Δήμος στα αρχαία σημαίνει λαός. Αν δε νιώσεις αυτό που ανήκει σε όλους (άρα και σε σένα) ως (και) δικό σου, τότε σου είναι κάτι ξένο. Στην Ιαπωνία τα παιδιά καθαρίζουν το σχολικό χώρο (2), όπου περνούν ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας. Έτσι αυτόματα -από τη στιγμή που έχεις δαπανήσει προσωπικό χρόνο και κόπο σε κάτι- οικειοποιείσαι το δημόσιο και δημιουργείται σεβασμός.



Ταυτόχρονα προωθείται η έννοια της προσωπικής ευθύνης (λέξη άγνωστη στα ελληνικά δεδομένα). Ίσως φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε (και αυτός περιλαμβάνει και το σχολείο. Επανερχόμαστε δηλαδή στο ζήτημα που θέσαμε στην αρχή.) Πάντα φταίει «ο άλλος», «η προηγούμενη ηγεσία/κυβέρνηση/αρχή».

Εκτιμώ τους ανθρώπους (γυναίκες και άντρες) που «το παίρνουν πάνω τους» με λεβεντιά κι ομολογούν την προσωπική ευθύνη. Η ανάληψη ευθύνης αποτελεί ένδειξη ενηλικίωσης.



Ο σεβασμός στο δημόσιο χώρο (είτε είναι σχολείο, είτε πεζοδρόμιο) σημαίνει σεβασμό στον εαυτό μας τελικά.



Πηγές:

(1) http://www.topontiki.gr/article/223037/kriti-mathites-timorithikan-me-80-ores-koinonikis-ergasias-epeidi-ekanan-katalipsi

(2) http://www.skai.gr/news/lifestyle/article/305543/o-soji-stin-iaponia-oi-mathites-katharizoun-to-sholeio-video/

Μ.Φ./ Active Thessaloniki