Μα την αλήθεια, κάποιες αρμοδίως επιβεβλημένες φράσεις έχουν για τα γούστα μας πολύ γούστο. Να, σαν αυτή που εντοπίσαμε στην απολογιστική (του προηγούμενου έτους, 2017) ανακοίνωση της δημοτικής αστυνομίας Αθηνών για τις – 103.470 στο σύνολο - κλήσεις παράνομης στάθμευσης που “έκοψε”: Αντί-κοινωνική στάθμευση!
Τα 5/9 και κάτι (ελάχιστα) ψιλά αυτών των κλήσεων – ποσοστό 55,58% μας “λέει” με την πρέπουσα ακρίβεια (εκατοστού) η αστυνομική αποτίμηση – αφορούσαν το “είδος της παράνομης στάθμευσης” που ορίζεται αστυνομικά ως αντί-κοινωνική. Στο πεδίο αστυνομικού ορισμού της αντί-κοινωνικής (παράνομης) στάθμευσης, λοιπόν, εντάσσονται κατά σειρά (από τα πάνω προς τα κάτω, εκκινώντας από το υψηλότερο ποσοστό επί των συνολικών κλήσεων και οδεύοντας στο χαμηλότερο): η στάθμευση στους πεζόδρομους (20,40%), στα πεζοδρόμια (17,13%), στις ράμπες ΑΜΕΑ (8,70%), στις πλατείες (2,27%), σε διπλή σειρά (1,92%) και σε γωνία (1,65%). Η αστυνομική αποτίμηση δεν μας ξεκαθαρίζει αν υπάρχουν, πόσες και ποιές, περιπτώσεις διπλής παρανομίας (π.χ. στάθμευση σε ράμπα ΑΜΕΑ υπό γωνία), όμως μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Διάολε, το θέμα (του γούστου) μας είναι ο αστυνομικός ορισμός της αντί-κοινωνικής στάθμευσης, ή, για να σας το θέσουμε αλλιώς, ο αστυνομικός διαχωρισμός - όπως, τουλάχιστον, ο κοινός (μη αστυνομικός) νους μας μπορεί να τον αντιληφθεί - των παράνομων σταθμεύσεων στις αντί-κοινωνικές και τις “άλλες”, δηλαδή τις μη αντί-κοινωνικές. Προσπερνώντας τις παράνομες–μη αντικοινωνικές (τα 4/9 παρά κάτι ψιλά του συνόλου των παρανόμων, το 44,42% αν θέλουμε να είμαστε με εκατοστού ακρίβεια ακριβείς) με την εύλογη νομίζουμε – δε νομίζετε και εσείς; - απορία πώς διάολε κάτι παράνομο κρίνεται (αστυνομικά) ως μη αντί-κοινωνικό, ας εστιάσουμε/ παρκάρουμε στο πεδίο του γούστου μας των (και) παράνομων (και) αντί-κοινωνικών, να δούμε πού – το γούστο μας – θα μας βγάλει.
Άντε να δεχτούμε λοιπόν – με όλη μας την καρδιά, είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι – ότι ο αστυνομικός ορισμός “θέλει” αντί-κοινωνικές εκείνες τις παράνομες σταθμεύσεις οι οποίες δυσχεραίνουν/παρεμποδίζουν/αποκλείουν την κίνηση των συμπολιτών. Θα συμφωνείτε, υποθέτουμε, ότι άλλο το δυσχεραίνουν (οι δυσχέρειες δημιουργούν μια κάποια δυσφορία αλλά ξεπερνιούνται), άλλο το παρεμποδίζουν (τα εμπόδια θέλουν κόπο αλλά υπερβαίνονται), και άλλο το αποκλείουν (ο αποκλεισμός σημαίνει πλήρη απαγόρευση της κίνησης). Στις δυο πρώτες περιπτώσεις το αντί-κοινωνικό είναι γενικό/κοινωνικό, στην τρίτη περίπτωση ο χαρακτήρας του είναι ειδικός/προσωπικός.
Ποια νομίζετε ότι είναι η τρίτη περίπτωση; Όχι με κριτήριο τον τύπο της παράβασης – ο ειδικός/προσωπικός αντί-κοινωνικός χαρακτήρας του αποκλεισμού μπορεί να συνδυάζει περισσότερους του ενός τύπους παραβάσεων – αλλά το ειδικό/προσωπικό καταβαλλόμενο τίμημα αυτού του χαρακτήρα για τον συμπολίτη που εξαναγκάζεται υποχρεωτικά να το καταβάλλει. Προς θεού, μη αναζητήσετε τον δρόμο/τρόπο σκέψης που οδηγεί προς τον τελικό σταθμό της όποιας απάντησης στην στάθμευση υπό γωνία (και όχι επειδή είναι τελευταία στην αστυνομική αποτίμηση, με μόλις 1,65% των δοθέντων κλήσεων παράνομης αντί-κοινωνικής στάθμευσης), ψάξτε, παράλληλα με τον δρόμο της κοινής λογικής, εστιάζοντας σε όσα συγκροτούν την έννοια του εξαναγκασμού σε υποτελή διαβίωση, στο αλφαβητάρι περί του ρατσισμού.
Ψιλά γράμματα τα παραπάνω; Προφανώς! Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε ξεκάθαρα να σας ομολογήσουμε ότι αυτά ανέκαθεν ήταν, είναι και θα είναι του γούστου μας. Όπως και οι άκρως “συγκινητικές” δηλωτικές “κοινωνικής ευαισθησίας”, μετά από κάθε γενικευμένο αστυνομικό ορισμό περί “(και) αντί-κοινωνικού (και) παράνομου”, δημοσιογραφικές γενικεύσεις, να, σαν αυτή που (έτσι γούσταρε και) αντιλήφτηκε τα ανακοινωθέντα της δημοτικής αστυνομίας ως “εκστρατεία κατά της αντί-κοινωνικής στάθμευσης με αιχμή του δόρατος (φράση και αυτή!) τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ”. Τον εύκολο γενικό (αστυνομικό) ισχυρισμό που ορίζει τα πιστοποιητικά κοινωνικής ευαισθησίας, κάτω από το “γενικό” αντί-κοινωνικό συγκαλύπτοντας/εξαφανίζοντας το “ειδικό” προσωπικό.
Σιγά τα λάχανα, σιγά τη πολύ μεγάλη “ανακάλυψη” στην οποία σας μυήσαμε. Εδώ στο όνομα της αστυνομικής ανάγκης για κοινωνικές γενικεύσεις, “ανακαλύφτηκε” ο καταπληκτικός μαύρε διάολε διαχωρισμός σε αντί-κοινωνικές και μη των παράνομων σταθμεύσεων. Λες και οι νόμοι δεν είναι κοινωνική επινόηση αλλά “απονέμονται” από κάποιον ανώτερο νου, κάποια ανωτέρα (αστυνομική) ύπαρξη…
Ψιλά γράμματα. Πολύ ψιλά; Πόσο πολύ;
Τόσο, ώστε να είναι του γούστου μας. Έτσι - με τα ψιλά γράμματα - ορίζεται το γούστο. Όσο πιο ψιλά τόσο και πιο πολύ. Απεγκλωβισμός από το γενικό, εστίαση στο ειδικό. Γούστο μας!
To είδαμε εδώ: http://egomiocyprus.blogspot.gr/2018/02/blog-post_60.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου