Τελικά υπάρχει ελπίδα;

Τρέχω κι εγώ να βγάζω φωτογραφίες, να ξεμπροστιάζω την ανικανότητα και πολλές φορές τη βλακεία και να προσπαθώ να ''αφυπνίσω'' όποιον μπορώ για να ξεκολλήσει απο τη μοιρολατρία και το ''έλα μωρε τώρα...'' μήπως και καταφέρουμε να διορθώσουμε ότι μπορεί να διορθωθεί....Αλλά όταν κάθομαι και το ξανασκέφτομαι, διερωτώμαι:

Ποιος τελικά να καταλάβει;

Αυτός που έχει γίνει τσιράκι του κομφορμισμού;
Αυτός που θέλει να δει τα παιδιά με ποδιές με σεμέ στο γιακά;
Αυτός που προτιμάει να πίνει καφέ στο ''Mikel'' αντί να κοιτάξει να κάνει ένα μεροκάματο;
Αυτός που έμαθε για 900 ευρώ να γλύφει ότι βρει;
Αυτός που έμαθε στη τεμπελιά;
Αυτός που η κλεψιά και η κουτοπονηριά είναι τρόπος ζωής;
Αυτός που μια ζωή ήταν δούλος;
Αυτός που νομίζει ότι με μια δουλίτσα είναι ευτυχισμένος;
Αυτός που είναι υποκριτής;
Αυτός που ήρθε από μια ξένη χώρα και θεωρεί ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν τον αφορά;
Αυτός που κατέστρεψε τη ζωή του και θέλει να επιβάλλει το ίδιο και στα παιδιά του;
Αυτός που ζει από τη δημοκρατία και φέρεται ως φασίστας;
Αυτός που είναι ψυχοπαθής αλλά αποκαλεί τρελούς τους λογικούς;
Αυτός που η ψυχή του είναι βρώμικη και θέλει να ρημάξει τις καθαρές;

Θα ακουστεί σκληρό αλλά για μένα είναι ανθρωπάκια. Πουθενάδες (ναι, γηπεδικό είναι αυτό). Μίζερα ανθρωπάκια που δεν τους αξίζει η ευτυχία…ούτε και ο παράδεισος.

Την κόλαση προτίμησαν… κι εκεί θα καταλήξουν.