Φθινόπωρο, στην πόλη της κατάθλιψης

Είναι πια 24 Σεπτέμβρη....

Εδώ και ώρα βρέχει ασταμάτητα. Η άπλα του καλοκαιριού, οι άνετες βόλτες, ο καταγάλανος ουρανός και τα "ερωτικά" ηλιοβασιλέματα γίνονται παρελθόν στη Θεσσαλονίκη. Ξέρετε. Εκείνα τα συστατικά που κουκουλώνουν τα προβλήματα της πόλης και των ανθρώπων της. Και τι μένει?

Η ασχήμια. Η μιζέρια σε κάθε γωνιά. Η αδιαφορία. Τα σκουπίδια. Σκουπίδια, σκουπίδια, σκουπίδια...

Και οι παρεμβάσεις πέρα από κάθε μέτρο, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε τσίπα, παντού. Το τσιφλίκι του κάθε απαίδευτου. Αδιαφορία. Λάσπες. Κατεστραμμένες κατασκευές. Ασυνάρτητες πράξεις ασυνάρτητων ανθρώπων. Βανδαλισμός. Μουτζούρα...

Περπατάς και καταγράφεις. Μετράς τους νερόλακκους. Τα οχήματα, που βιάζονται στη βροχή. Τους ανθρώπους, που κάνουν υπομονή για ένα λεωφορείο. Που θα αργήσει. Και που όταν έρθει, θα τους κάνει να νιώσουν καταραμένοι. Που κινούνται, που ζουν, που αναπνέουν με αυτόν τον τρόπο...

Οι περισσότεροι συμβιβασμένοι με όλα αυτά.
Συνεχίζουν σκυφτοί να προχωρούν. Προς τα πού άραγε...

Προχωράς.
Φτάνεις ως τη θάλασσα. Έστω τη γκρίζα πια. Το καταφύγιο. Ίσως πια το μόνο...

Νίκος Λαδιανός