Σήμερα λοιπόν το απόγευμα είχα 2-3 ραντεβού και αναγκαστικά πήρα το αυτοκίνητο...
Η πρώτη μου υποχρέωση ήταν κάπου στη Γραβιάς, πάνω απο τη Β. Όλγας.
Η όλη μου στάση θα διαρκούσε περίπου 10-15 λεπτά...
Άρχισα να κάνω μερικούς γύρους, μήπως και βρω κάπου να τω αφήσω. Είδα
βέβαια, οτι κάποιοι συμπολίτες μου είχαν βρει τη λύση και δεν
ασχολήθηκαν και ιδιαίτερα με το θέμα...Επάνω στο πεζοδρόμιο μέτρησα
5-6...Σε μπάρα για ΑΜΕΑ, 2-3...Σε λεωφορειολωρίδα 10-15. Ειδικά μπροστά
στο ''Mikel'' μου έκανε εντύπωση οτι υπήρχε παρακαρισμένη μια μηχανή
μεγάλου κυβισμού, επάνω στη λεωφορειολωρίδα...Προφανώς το φραπόγαλο
είναι πιο απολαυστικό όταν συμπεριφέρεσαι απλώς...παρασιτικά!
Όση ώρα έκανα ''βόλτες'', παρατήρησα ότι μπροστά σε ένα mini market είχε
σε παράταξη 4-5 αδεια τελάρα...Αφού πέρασε περίπου ένα τέταρτο και θέση
δεν υπήρχε στον ορίζοντα, άναψα τα ''alarm'' και σταμάτησα έξω από το
μαγαζί. Ρώτησα την υπάλληλο, αν τα τελάρα τα έχουν βάλει οι ίδιοι και
μου απάντησε ότι περιμένουν φορτηγό να έρθει μέχρι τις 8 μ.μ. (η ώρα
ήταν 6.10 μμ). Απλώς της απάντησα ''Για φορτηγό δεν ξέρω, αλλά τώρα θα
παρκάρω εγώ. Σε 10 λεπτά θα το πάρω''. Πέταξα τα τελάρα σε μια γωνία και
παρκάρησα.
Μέρος 2.
Η επόμενη συναντησή μου ήταν, πίσω από το γήπεδο του Άρη.
Όλα τα πεζοδρόμια στην οδό Αλκμήνης γεμάτα αυτοκίνητα. Το απόλυτο χάος...
Μεγάλα πεζοδρόμια, δίπλα σε πάρκο και πεζόδρομο απλώς...αποκλεισμένα.
Σκεφτόμουν, αν αυτοί που τα αφήνουν εκεί είναι και κάτοικοι της
περιοχής...Αν ναι, δεν μπορω να αιτιολογήσω αυτη την εχθρική
συμπεριφορά. Και μη μου πει κάποιος, οτι είναι θέμα έλλειψης θέσεων
στάθμευσης. Βρήκα θέση (και μαζί με μένα είδα άλλους 3-4 να παρκάρουν)
μέσα σε 10''....
Μέρος 3.
Μετά έπρεπε να πάω να πάω
στη Δελφών, στο ύψος της Μπότσαρη. Κατέβηκα απο Π. Συνδίκα (που ήταν
γεμάτο διπλοσειρές), έστριψα στη Χαλκιδικής (που απο το τρόπο που
παρκάρουν - μια μεριά κάθετα και μια μεριά παράλληλα στο πεζοδρόμιο ο
δρόμος γίνεται απίστευτα στενός) που από καθαρή τύχη δεν έφυγα με
''ενθύμια'' στο αυτοκίνητο. Συνεχίζοντας στη Χαλκιδικής, είδα αυτοκίνητα
σταθμευμένα επάνω στο πεζοδρόμιο και μάλιστα μπροστά σε πυλωτή. Όχι,
δεν έκλειναν την είσοδο κάποιοι ''κακοί'' άνθρωποι. Οι ίδιοι οι κάτοικοι
της οικοδομής τα αφήνουν εκεί, επειδή βαριούνται να ανοίγουν τη
γκαραζόπορτα και επειδή θεωρούν ότι το πεζοδρόμιο τους ανήκει. Είναι
καταπληκτικό και άκρως Ελληνικό, να υπάρχει πεζοδρόμιο 5-6 μέτρα και να
περνάς...στριμωγμένος. Στη Δελφών, άλλοι δυο συμπολίτες μας είχαν αφήσει
τα κουβαδάκια τους μπροστά σε διάβαση για ΑΜΕΑ (τουλάχιστον κάποιος
''περίεργος'' σα και του λόγου μου εδέησε να του σηκώσει τους
υαλοκαθαριστηρες δείχνοντας τη δυσαρέσκεια του). Αφού άφησα το
αυτοκίνητο σε ένα πάρκιγκ, κατηφόρισα την Ανδρεοπούλου...Το γνωστό
σημείο στη γωνία με Μυκηνών, που οι κάφροι ανεβάζουν τα αυτοκίνητα τους
(έχοντας διαλύσει τα πλακάκια, αναγκάζοντας τους περαστικούς να
κατεβαίνουν στο δρόμο και αφού κάποιοι ''ξύπνιοι'' εδώ και χρόνια έχουν
ξηλώσει τις αποτρεπτικές μπάρες που υπήρχαν εκεί). Και τελειώνοντας,
στην επόμενη γωνία είδα μια κοπέλα να δοκιμάζει τη τύχη της στο μπάσκετ,
πετόντας τη σακούλα σκουπιδιών απο μακριά επειδή προφανώς σιχαινόνταν
να πάει κοντά (είναι αλήθεια οτι αν φύγεις απο εκεί μόνο με μια
ηπατήτιδα, καλό θα ήταν να τρέξεις μετά να παίξεις 'Τζόκερ') αλλά
δυστηχώς αστόχησε. Αυτό δεν την πτόησε να συνεχίσει τη βόλτα της,
αδιαφορώντας για τη τύχη της...βολής της. Εννοείται βεβαίως, οτι μπροστά
στους κάδους υπήρχαν δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα...
Ευτυχώς έφτασα στον προορισμό μου και άρχισα τη...ψυχανάλυση!
Τώρα που τα έγραψα, μπορώ να ασχοληθώ και με τη Τρόϊκα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου