Ερώτηση στον δημοτικό σύμβουλο και υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Χρήστο Μάτη

Οι σχολικές αυλές, οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι των πόλεων, μπορούν να μεταβληθούν σε πάρκα και το διάστημα που δε λειτουργούν τα σχολεία να αποδοθούν στην τοπική κοινωνία.

Βλέποντας τις αυλές στα σχολεία, μου θυμίζουν ασφάλτινες ερήμους, χωρίς ίχνος δημιουργίας και πολλές φορές και ασφάλειας. Καθόλου πράσινο, χωρίς παγκάκια, πολλές φορές βρώμικες και επικίνδυνες. Μια-δυο μπασκέτες που συνήθως έχουν σπασμένα plexiglas και ειναι ξεχαρβαλωμένες.

Μπορούν οι προάυλιοι χώροι να διαμορφωθούν σε χώρους ψυχαγωγίας, εκπαίδευσης, αθλητισμού και χαλάρωσης.

Να διαμορφωθούν και να σχεδιασθούν απο την αρχή, να δοθούν σε χρήση και πέραν της λειτουργίας του σχολείου στους κατοίκους ως χώροι αναψυχής. Να κατασκευασθούν κιόσκια, να φυτευθούν λουλούδια-θάμνοι ή και δέντρα ακόμη.

Και να ειναι φωτισμένα όλο το βράδυ, για λόγους ασφαλείας και για την αποτροπή άνομων ενεργειών.

Eυελπιστώ μέσα απο αυτή τη σελίδα, σε έναν δημιουργικό και εποικοδομητικο διάλογο.

Καλή επιτυχία.

Η απάντηση:

Έχετε δίκαιο στο ότι οι σχολικές αυλές αποτελούν χώρους που μπορούν να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία. Πρώτα όμως πρέπει να είναι χρήσιμοι στην ίδια τη σχολική κοινότητα. Χρειαζόμαστε περισσότερη ενεργοποίηση και ευθύνη στους μαθητές, στους συλλόγους γονέων και διδασκόντων. Έχουμε πολλά παραδείγματα σχολείων τα οποία έχουν "ανοίξει" και κάνουν εξαιρετικές παρεμβάσεις με ελάχιστο κόστος. 

Το γραφειοκρατικό μοντέλο των δύο σχολικών επιτροπών που υιοθετήθηκε στο Δήμο Θεσσαλονίκης, λειτουργεί ανασταλτικά σε αυτήν την κατεύθυνση γιατί επιβάλλει μία αρτιοσκληρωτική διάρθρωση. Μπορούμε να εμπιστευθούμε περισσότερο τους ανθρώπους. Και όχι μόνο στις αυλές αλλά και στα κυλικεία. έχουμε παράδειγμα σχολείου στη Θεσσαλονίκη, που το κυλικείο λειτουργεί ένας σχολικός συνεταιρισμός και το κουλούρι πωλείται 15 λεπτά ενώ η ανάγκη για ελέγχους είναι μικρότερη επειδή είναι οι ίδιοι ελεγκτες της ποιότητας των προϊόντων που διατίθενται. 

Πρέπει να ενισχύσουμε αυτές τις προσπάθειες και να μην αποτρέπουμε τους άμεσα ενδιαφερόμενους από την ανάληψη ευθυνών στη διαχείριση της κοινωνικής περιουσίας.