Είμαι άνθρωπος ο οποίος έχει άρρηκτα συνδεδεμένο το παρελθόν του με το παρόν. Μου αρέσει να ανατρέχω πολύ συχνά στα άλμπουμ με τις φωτογραφίες (αλλά και τις εκατοντάδες ψηφιακές) και να φέρνω στο νου αναμνήσεις, στιγμές, πρόσωπα.... Είναι το αγχωλυτικό μου, το ταξίδι στο χρόνο που είναι το σημείο αναφοράς μου.
Πριν μερικές μέρες, πέρασα για πολλοστή φορά μπροστά από το 28ο Δημοτικό σχολείο που βρίσκεται επί της οδού Κατσιμήδη... στη ''Στροφή Τριανδρίας'' όπως την ξέρουν οι περισσότεροι. Αυτή τη φορά, κάτι μου έκανε ''κλικ'' και σκέφτηκα ότι θα ήθελα πραγματικά να το δω από κοντά μετά από τόσα χρόνια.
Έτσι, την επομένη βρήκα τον χρόνο και ανηφόρισα για εκεί. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα την βόλτα μου....Στο παρόν και στο παρελθόν μου.
Στο συγκεκριμένο σχολείο, πέρασα 6 χρόνια από τη ζωή μου....Από τον Σεπτέμβριο του 1978 μέχρι τον Ιούνιο του 1984. Βέβαια και τα επόμενα χρόνια, ήταν από τις βασικές μας επιλογές ως χώρος παιχνιδιού (κυρίως παίζαμε ποδόσφαιρο), αλλά όσο μεγαλώναμε οι ''επισκέψεις'' μας ελαττώνονταν χρόνο με το χρόνο....
 |
| Κατσιμήδη με Μήλου, 1982 (Πίσω το 28ο δημοτικό σχολείο) |
 |
| Η ίδια όψη, σήμερα |
Ομολογώ, ότι δυσκολεύτηκα να το αναγνωρίσω....Η είσοδος είναι διαφορετική, το κυρίως κτίριο έχει στη σκεπή κεραμίδια και πλέον δεν είναι μόνο του μιας και έχει χτιστεί ακόμα ένα δίπλα...
Είναι παράξενο....Τότε φάνταζε πελώριο και λιγάκι αυστηρό (αν και έχει σχετικά μινιμαλιστική λιτή γραμμή στο πνεύμα των σχολικών κτιρίων που άρχισαν να κατασκευάζονται στα τέλη της δεκαετίας του 1970), ενώ τώρα μου φαίνονταν...μικρό. Τι έγινε ρε παιδιά, κόντυνε;
Το μόνο που έμεινε ίδιο στην αυλή, είναι οι βρύσες....Εκεί που τρέχαμε να πιούμε νερό για να συνεχίσουμε τη ''μπάλα'' ή το κυνηγητό....
Ας μη το κάνω μελό, τώρα....¨Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Μέσα σε αυτή τη πάλη, μεταξύ του ''τώρα'' και του ''τότε'' έβλεπα τις μουτζούρες στους τοίχους και η ίδια σκέψη έρχονταν βασανιστικά σχεδόν ξανά και ξανά και ξανά.....Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να κρατηθεί καθαρό; Κι ας πούμε ότι υπεύθυνος είναι ο δήμος..... Γιατί οι γονείς, δεν παίρνουν μια πρωτοβουλία και να το καθαρίσουν; Στη τελική, τα παιδιά τους στέλνουν εκεί για να λάβουν τις βάσεις για τη μετέπειτα ζωή τους.... Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό;
 |
| Η κεντρική είσοδος του σχολείου |
 |
| Η κεντρική είσοδος, το 1977.... Εγώ είμαι ο δεύτερος από αριστερά. Είναι παραμονές Χριστουγέννων και εκείνη την ημέρα πήραμε τα δώρα μας. Το νηπιαγωγείο συστεγαζόταν απέναντι, μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο.... |
Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω: Θέληση και διάθεση θέλει! Τίποτα παραπάνω....Το κάναμε κι εμείς στο σχολείο που πήγαινε ο γιος μου, πριν δύο χρόνια....Γονείς και μαθητές, μαζί βάψαμε το σχολείο. Και το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό....Και δεν εννοώ μόνο την εικόνα ενός καθαρού σχολείου, αλλά η αίσθηση προσφοράς και οικειοποίησης με τον χώρο. Έτσι δημιουργείται η νοοτροπία του κοινού καλού, της συνεισφοράς, της συμμετοχής και φυσικά του σεβασμού του δημόσιου χώρου.
Το βράδυ, σκέφτηκα να βρω τα παλιά άλμπουμ φωτογραφιών.... Εκεί μέσα, ζωντάνεψαν ξανά οι παιδικοί φίλοι, οι δάσκαλοι, οι συμμαθητές....Το σχολείο γιαπί ακόμα κι εγώ στην αυλή που είχε χαλίκι ακόμα, μαζί με τη μητέρα και τον αδερφό μου.... Για φαντάσου, φορούσα ποδιά!
Ξέρεις τι κατάλαβα; Χωρίς κινητό, PS4, Instagram, Viber, Messenger, YouTube, MP3 players κτλ., περνούσαμε καλύτερα. Δεν μιζεριάζω..... Περνούσαμε όντως καλύτερα! Γιατί ζούσαμε την ηλικία μας....
Τέλος, θυμάμαι πριν μερικά χρόνια πήγαινα με τον γιό μου επίσκεψη για να δει τον παππού και τη γιαγιά....Λίγο πριν φτάσουμε, περνάμε μπροστά από την (αγνώριστη πλέον) αλάνα που περνούσαμε ατέλειωτες ώρες τα καλοκαίρια και του λέω: ''Να δες, εδώ είναι η αλάνα που παίζαμε...'' και μου απαντάει με αφοπλιστική απορία: ''Μπαμπά, τι είναι αλάνα;''....
Κωνσταντίνος Πέγκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου