Περπατώντας πριν μερικές μέρες σε γνώριμα και γεμάτα αναμνήσεις μονοπάτια (κυριολεκτικά...μονοπάτια) στην περιοχή της
Δόξας , έπεσε το μάτι μου σε μια κόλλα χαρτί που ήταν καρφιτσωμένη σε μια πλαστική ταινία επισήμανσης: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ! Είναι κι αυτό υποθέτω μέρος της επιχείρησης ανάπλασης της περιοχής. Μέχρι στιγμής, εκτός της διάνοιξης της οδού Δοϊράνης, της ανακατασκευής του πεζοδρομίου και της κατεδαφίσεις των παλιών (αυθαίρετων;) σπιτιών, δεν έχει γίνει κάτι άλλο....
Είναι από τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι ακόμα ένα κομμάτι που συνέθετε το παζλ των αναμνήσεων σου και συμπλήρωνε έναν τεράστιο καμβά που ήταν πάντα το σημείο αναφοράς της παιδικής-εφηβικής σου ηλικίας, πρόκειται να χαθεί για πάντα...
Σκέψεις...εικόνες....φωνές...πρόσωπα....γύρω σου και προπαντός στο μυαλό και τη ψυχή σου.
Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα, εκεί στα λημέρια της παλιοπαρέας...όπως τότε.
Παρατηρούσα τα φτωχικά σπίτια κατά μήκος του ρέματος, τα περισσότερα αν όχι όλα χτισμένα με λάσπη και τούβλα. Πλέον λίγα απομένουν όρθια, πεισματικά αρνούμενα την υποταγή σε οποιαδήποτε μορφή νεωτερισμού και εξέλιξης (που έτσι κι αλλιώς δεν ήρθε ποτέ κρίνοντας την τύχη των υπόλοιπων χαμόσπιτων που απλώς εξαφανίστηκαν...).
Είδα τα σκαλάκια που ενώνουν την μια πλευρά του ρέματος με την άλλη και θυμήθηκα πόσο κόπο αλλά με περισσή υπομονή και επιμονή μια γυναίκα (δεν ξέρω αν ήταν δημοτική σύμβουλος ή είχε κάποιον άλλο θεσμικό ρόλο), επί πολλά χρόνια όταν επισκέπτονταν τους γονείς μου μέσα σ' όλα τους ανέφερε ξανά και ξανά ότι έκανε συνεχώς αιτήματα, για να φτιαχτούν μερικά σκαλάκια για να μπορεί ο κόσμος να περνάει με ασφάλεια.... Εγώ θυμάμαι να κάνουμε τσουλήθρα εκεί επάνω σε χαρτόνια...
Το σπίτι της κυρά-Φωτεινής που είχε στοιχειώσει τις σκέψεις μου, το ''βουναλάκι'' που ήταν το φρούριο μας στις άπειρες μάχες που δίναμε με τα φυσοκάλαμα, ειδικά τα καλοκαίρια....
Έφτασα και στο θρυλικό (για όλους εμάς της «Δόξας») γεφυράκι που με το μυαλό μας είχαμε πλάσει ένα σωρό ιστορίες για το παρελθόν του.
 |
Ανέβηκα στη μικρή γέφυρα και συνειδητοποίησα ότι η τελευταία φορά που πάτησα εκεί πρέπει να ήταν πριν...30 χρόνια.
|
Λίγο πιο εκεί βλέπω τα απομεινάρια μιας μονοκατοικίας που μόλις κατεδαφίστηκε και τις προειδοποιήσεις: Προσοχή, Αμίαντος! Ήταν το πέρασμα μας πολλές φορές αυτό από που πηγαινοερχόμασταν στο γυμνάσιο και στο λύκειο (το πάλαι ποτέ 18ο Γυμνάσιο-Λύκειο Θεσσαλονίκης, εκεί που βρίσκεται πλέον το Ολυμπιακό Μουσείο)...
Κι άλλο γκρεμισμένο μπροστά μου....Το θυμόμουνα με την γιαγιά να κάθεται στην αυλή και να μας κοιτάει, λιγάκι καχύποπτα κάθε φορά που περνούσαμε...
Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στην είσοδο του πατρικού μου...Έπρεπε να κάνω την καθιερωμένη Κυριακάτικη επίσκεψη στους γονείς. Η αλήθεια είναι ότι κοντοστάθηκα για λίγα λεπτά στην είσοδο γιατί ένιωθα ότι είχα την ανάγκη να βάλω σε μια σειρά τη σκέψη μου.
Το βλέμμα μου, πήγε σε ένα αυτοκόλλητο ψηλά στην είσοδο....''Δόξα-Νίκη 1984-1986''.
Ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα που είχαμε τότε και εγώ ήμουν ο αρχηγός... Μέχρι και ''γραφεία'' είχαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο διώροφο σπίτι. 1986.... Ήμουν μόλις 13 ετών, όσο είναι ο γιος μου σήμερα. Συνειδητοποίησα ότι βρίσκεται εκεί για πάνω από 32 χρόνια. Θυμάμαι και πως το έφτιαξα αλλά και την ημέρα που κολλήθηκε εκεί. Είχε ανεβεί ο φίλος μου ο Γιώργος στο μπαλκόνι του ημιώροφου και το κόλλησε...
Τώρα που το σκέφτομαι....Τι να κάνει ο Γιώργος άραγε;;;;
Κωνσταντίνος Πέγκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου