Το περίπτερο

¨Ε…. γύρνα και λίγο άμυνα, όλο περίπτερο παίζεις¨ φωνάζαμε στον συμπαίχτη μας που δεν γυρνούσε πίσω. Εκεί, ακούνητος, λες και είχε κάποια άγκυρα να τον κρατάει στο ίδιο σημείο, περίμενε να έρθει η μπάλα προς το μέρος του μήπως και βάλει κανένα γκολ. 

Δεν είχαμε σε μεγάλη υπόληψη τον παίχτη ¨περίπτερο¨. Μπορεί να μην ξέραμε από ¨fair play¨ και ¨respect¨ της FIFA, αλλά είχαμε τον δικό μας κώδικα μέσα στον αγώνα. Δεν μπορεί ρε φίλε να τρέχουμε σαν παλαβά να κερδίσουμε την μπάλα και εσύ να περιμένεις αραχτός να σου σερβιριστεί στα πόδια! Άσε που είσαι και σε θέση οφσάιντ (και ας μην ξέραμε τι ήταν αυτό ακόμα).

Κατά τα άλλα, τα πραγματικά περίπτερα ήταν πάντα αγαπημένα. Βασικά είχαν ότι μπορούσε να επιθυμήσει ένας πιτσιρικάς; από καραμέλες, πατατάκια, παγωτά, μέχρι και πρόχειρη ενημέρωση από τα εξώφυλλα των εφημερίδων. Ολόκληρος κόσμος…

Μπορούν όμως τα πραγματικά περίπτερα να είναι οφσάιντ; Μπορούν τα πραγματικά περίπτερα να είναι ¨unfair¨ και να μην δείχνουν ¨respect¨; Και όμως φαίνεται ότι μπορούν… Ο πειρασμός της ευκολίας έχει οδηγήσει μερικούς επαγγελματίες στην εγκατάσταση (α)κινητών 4τροχων αποθηκών που σταθμεύουν μόνιμα στο ίδιο σημείο σαν τον πιτσιρικά της ιστορίας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βανάκι της φωτογραφίας. 

Ναι καλά μαντέψατε. Δεν είναι εκεί για να τα προσέχουν. Είναι επέκταση του περιπτέρου. Μια μικρή (ή και μεγαλύτερη ανάλογα με το μέγεθος του οχήματος) αποθηκούλα. Παρατηρήστε το στην γειτονιά σας. Δεν θα αργήσετε να εντοπίσετε ανάλογα παραδείγματα.

Η πλάκα είναι ότι αν τους ρωτήσετε θα ακούσετε διάφορες δικαιολογίες αλλά και διαβεβαιώσεις ότι τα οχήματα είναι σε χρήση, ότι φέρνουν το εμπόρευμα με αυτά και άλλα ευφάνταστα. Η πραγματικότητα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά είναι στο κακό τους το χάλι, παροπλισμένα ως οχήματα και επικίνδυνα για την δημόσια υγεία, καταλαμβάνοντας δημόσιο χώρο εις αεί. Εδώ δεν υπάρχει ούτε ¨fair play¨ και προφανέστατα ούτε και κανένα απολύτως ¨respect¨.

Ξέρετε όμως κάτι; Ο πιτσιρικάς ¨περίπτερο¨ ήταν η τελευταία επιλογή ανάμεσα στα άλλα πιτσιρίκια όταν φτιάχναμε ομάδες. Όποιος δεν σεβόταν τους κανόνες, εισέπραττε και την ανάλογη αποδοκιμασία. Σαν παιδιά όμως δεν αποκλείαμε κανέναν από το παιχνίδι. Υπήρχε η ελπίδα ότι με το σταθερό κράξιμο θα γυρνούσε και αυτός κάποια στιγμή στην άμυνα και θα γλύτωνε από τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό ¨περίπτερο¨. Και ως δια μαγείας, πάντα κάπως έτσι κατέληγε.

Κ.Σ.

Υ.Γ. Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα για την θαυμαστή ιστορία των περιπτέρων στην χώρα μας, υπάρχει αυτό το εξαιρετικό άρθρο των ¨Ανιχνεύσεων¨  http://www.anixneuseis.gr/?p=152102