Ήταν Κυριακή, 13 Απριλίου 2003....
Μια ηλιόλουστη μέρα και μαζί με τη μέλλουσα σύζυγο μου, ετοιμαζόμασταν να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη μετά από ένα υπέροχο τριήμερο στην Αθήνα. Είδαμε φίλους, εγώ παρακολούθησα μια ημερίδα της (πάλαι ποτέ) Ένωσης Γραφιστών Ελλάδος και μόλις μερικές ώρες πριν είχα κάνει και πρόταση....αρραβώνα (!). Όλα καλά.....
Ξεκινήσαμε λίγο μετά το μεσημέρι. Λίγο πριν τα Καμμένα Βούρλα είδαμε ένα λεωφορείο μπροστά μας με πινακίδες Ημαθίας. Επειδή θέλαμε να κάτσουμε κάπου για φαγητό, ακολουθούσα για κάποια χιλιόμετρα το λεωφορείο για να μη χάσω την έξοδο από την Ε.Ο. Τα παιδιά που κάθονταν πίσω στη γαλαρία μου έκαναν με νοήματα για να τους δείξω πόσο ήταν το σκορ του αγώνα του ΠΑΟΚ που έπαιζε εκείνη την ώρα... Τους έκανα πλάκα και τους έδειξα ''0-2'' με τα χέρια και προφανώς από τις φωνές τους ήρθαν κι άλλα παιδιά και είχαμε ένα ''παιχνίδι'' για κάποια λεπτά...
Στα Καμμενα Βούρλα έστριψα για να πάμε για φαγητό και το λεωφορείο συνέχισε τον δρόμο του...
Πρέπει να πέρασε ένα δίωρο και αφού τελειώσαμε το γεύμα, σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Πλησιάζοντας στη Λάρισα, μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου και με ενημέρωσε ότι υπάρχει σοβαρό τροχαίο στα Τέμπη που εμπλέκεται ένα λεωφορείο...
Έβλεπα τα ασθενοφόρα γύρω μου και τα πυροσβεστικά οχήματα και συνειδητοποίησα ότι κάτι φοβερό έχει γίνει... Τα τηλεφωνά μας χτυπούσαν συνέχεια από φίλους από την Αθήνα που ξέροντας ότι είμαστε στον δρόμο της επιστροφής, ανησυχούσαν και ήθελαν να μάθουν τι γίνεται... Δεν είχαμε ιδέα μέχρι εκείνη την ώρα...
Φτάνοντας στα Τέμπη η αστυνομία μας ενημέρωσε ότι η Εθνική Οδός είναι κλειστή εξαιτίας τροχαίου και ένας αστυνομικός μας έδειξε ένα μικρό δρόμο για να κάνουμε παράκαμψη. Ο δρόμος έβγαζε στο βουνό.... Είχε πέσει η νύχτα πλέον, τα κινητά δεν είχαν σήμα, σε κάποια σημεία υπήρχε χιόνι στις άκρες και με την ψυχολογία στο ναδίρ φτάσαμε επιτέλους, μετά από σχεδόν 2 ώρες, στον 'Αγιο Παντελεήμονα και από εκεί στην Εθνική Οδό.
Όταν τελικά φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε στα σπίτια μας, μάθαμε τα άσχημα νέα από τη τηλεόραση..... Είδα τη μητέρα μου να κλαίει μπροστά στη τηλεόραση και τον εφιαλτικό τίτλο: ''21 παιδιά νεκρά....''. Και τότε βλέπω την πινακίδα του λεωφορείου......Μου κόπηκαν τα γόνατα!
Ο οδηγός ενός φορτηγού που μετέφερε νοβοπάν από τον Προβατώνα Έβρου
στην Αθήνα, χάνει τον έλεγχο και συγκρούεται πλαγιομετωπικά με το
λεωφορείο στο 388ο χιλιόμετρο στην εθνική οδό Λάρισας – Θεσσαλονίκης,
στα Τέμπη. Τα νοβοπάν εκτινάχτηκαν και χτύπησαν με σφοδρότητα το σχολικό
λεωφορείο με αποτέλεσμα 21 μαθητές να βρουν τραγικό θάνατο, ενώ άλλοι 9
να τραυματιστούν σοβαρά.
Οι αιτίες της σύγκρουσης αναλύθηκαν λεπτομερώς αλλά δεν
διευκρινίστηκαν ποτέ 100 %. Ο οδηγός της νταλίκας οδηγούσε 6 ώρες χωρίς
διάλειμμα και τα ελαστικά του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Από την άλλη
πλευρά, το λεωφορείο που μετέφερε τους μαθητές κρίθηκε ακατάλληλο λόγω
παλαιότητας και έπρεπε να αποσυρθεί μήνες πριν.
''Τα παιδιά τα χαιρέτησα....'', ψέλλισα..... Τα πρόσωπα τους ερχόνταν ξανά και ξανά μπροστά μου.
Η εικόνα των παιδιών στο λεωφορείο, μαθητών της πρώτης Λυκείου που επέστρεφε στο Μακροχώρι Ημαθίας από εκδρομή στην Αθήνα, στοιχειώνει το μυαλό μου εδώ και 15 χρόνια.....
Κωνσταντίνος Πέγκος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου